گيس گلاب




Saturday, September 27, 2003

به اين داستان توجه كنيد :
«همون شبهايي كه پدرم شهيد شده بود مراسم دعاي كميل برگزار كرده بوديم. پس از پايان دعا، اعلام كردن چون الان امام زمان پيش ما حضور داره! هر كسي حاجتي داره بگه كه امام زمان ميشنوه و اجابت ميكنه.
خاله من دست به دعا برداشت و از امام زمان تقاضا كرد كه به ما و خواهرش صبر بده تا بتونيم اين غم بزرگ و تحمل كنيم. در همون لحظه آقاي سبز پوشي وارد شد و به خالهي من گفت كه تو از كجا ميدوني من به بچهها صبر ندادم! و عباش رو روي من و برادر خواهرم انداخت و بعد گونههاي ما رو بوسيد. خاله من كه خيلي ترسيده بود به اون آقا گفت : به خواهرم هم صبر بده. و امام زمان پاسخ داد به اون هم صبر دادم….»
اين قسمتي از خاطرات دختر يك شهيد بود كه چند شب پيش از صدا و سيما پخش شد و خونسردي مجري بعد از شنيدن اين خاطره نشون ميداد كه كاملا با اين معجزات آشنايي داره.
البته كه اين خاطره حقيقت داشت اما تا جايي كه من ميدونم اگه چنين اتفاقي ميافتاد بايد مردم ميريختن و اون منطقه رو مكان مقدس اعلام ميكردن و يه مسجدي، چيزي براي مفت خوري ميساختن. حالا چرا اين اتفاق نيفتاد نميدونم.
ميگم خدا رو شكر كه جبران تمام كمبود معجزات پيامبر رو ما توي اين 25 سال كرديم. يه معجزه توي اين مايهها كافي بود تا تمام مشركين دوران جاهليت به محمد ايمان بيارن، نميدونم چرا محمد كوتاهي ميكرد.

نتيجه گيري اخلاقي : دروغ كه حناق نيست!


Home