سلام!
خيلي وقت بود كه چيزي ننوشته بودم. داشتم امروز كامنت هاي وبلاگهام رو مي خوندم كه دوباره هوس كردم بيام و چيزي بنويسم.
اينكه چرا ماههاست نمي نويسم داستانش طولانيه. اما علت اصليش برمي گرده به نداشتن وقت. يادمه اوايل كه شروع كرده بودم به نوشتن همسرم مي گفت وبلاگ نوشتن مال آدمهاي بيكاره اما من كلي غيرتي مي شدم و از پركاري خودم مثال مي آوردم. الان كه نگاه مي كنم مي بينم حق با اون بود.
وبلاگنويسهاي ما يا آدمهاي بيكار و محصل و دانشجو هستن يا آدمهايي كه توي خارج از كشور هستن و وبلاگ نويسي براشون مثل حرف زدن با يه همزبون شده.
البته استثنا هم هست (اين رو نوشتم كه باز نياين توي نظرخواهيم بهم بدو بيراه بگين. همتون فكر كنيد جزو همين استثناها هستين).
به هر حال من هميشه حرفي براي زدن دارم و موضوعي براي گير دادن يا بهتر بگم نق زدن. كاري كه ما ايرانيها خوب بلديم. نشستن و ايراد گرفتن و حركتي نكردن.
راستي پيدا كردن يك رهبر جديد و فهميده كه جهان خرافات و خالي بندي رو متحول كرده - جناب آقاي دكتر اهورا پيروز يزدي - رو به ملت فهيم و احمق پرور تبريك مي گم.
تا دنيا باقي هست ما ايرانيها رهبرامون رو از ميون احمقترين آدمها پيدا مي كنيم.