گيس گلاب




Friday, October 10, 2003

سالهاست كه مطالب شيرين عبادي رو دنبال ميكنم و از كارهاش هم اتفاقا خيلي لذت ميبرم. توي اين چند سال تا حالا من نام سه ايراني رو در رابطه با صلح نوبل شنيدم. خاتمي، آغاجري و حالا عبادي. در مورد خاتمي با اينكه من از معدود آدمهايي هستم كه 2 بار بهش راي دادم و كماكان از كارنامه اش دفاع ميكنم بايد بگم بيشتر مستحق اين بود كه كانديداي بهترين سخنران در رابطه با حقوق بشر بشه. چون جز زدن حرفهاي قشنگ كار خاصي انجام نداده. آغاجري هم بيشتر بخاطر دستگيريش معروف شد. اگرچه مقالات اون رو هم پي ميگرفتم ولي بيشتر يه ايدولوگ اسلامي بود تا مصلح. اما شيرين عبادي سالهاست كه بي سروصدا فعاليت ميكنه و آروم و بااحتياط سعي ميكنه از خطوط قرمز رد شه و يا حتي اونها رو بشكنه. شايد براي همينه كه كمتر كسي اسمش رو شنيده و يا توقع داشته جايزه اي به اين بزرگي بگيره. دقت كنيد ميبينيم اكثر كسايي كه درگير پرونده هاي بزرگ شدن سرانجام خوبي پيدا نكردن اما خانوم عبادي هميشه آروم با احتياط جلو ميرفت و خوب هم جلو مي رفت.
انصاف نيست كه اين جايزه رو به مردم ايران تبريك بگم. چون ما قبلا ثابت كرديم كه حقوق بشر رو «حقوق من» تعبير ميكنيم و ارزشي براي آزادگي و برابري حقوق انسانها قائل نيستيم.
در هر صورت اين جايزه رو به همه آزادگان جهان و علاقمندان حقوق انسانها تبريك ميگم. چه ايراني و چه غير ايراني.


Home